brandj

Van Wiktionary

brandj [1]
de brenj [2]

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

brandj m /bráɲɟ/

  1. 'n geluj versjiening van vuur wobie get vertaerd wuuert
  2. (gebroek in 't mieëvaad) dao wo de sjeijing löp tösse water en landj
  3. (ajerwèts) 'n saort sjerp mets
  4. (synoniem) (ajerwèts) anger waord veur koors
    Dem is de brandj meister.
Aafbraeking
  • brandj
Aafleijinge
Verwantje wäörd
Zagswies
  • brandj inne/oppe ougen höbbe:
    1. koorsige ougen höbbe
    2. óntstaoken ouge höbbe
  • brandj oppe luppen höbbe: koorsige luppen höbbe
  • gaon wie 'ne brandj: zich hieël flot en ónbehieërsbaar verspreien of oetbreie (Nederlandjs: als een lopend vuurtje)
  • get in(ne) brandj staeke
  • oppe brenj loupe: sónger te wirke róndjloupe
  • "Waat noe gezónge?" zag de köster; doe stóng de kirk in brandj: 'n wiets op Waat noe gezónge? (De köster waas ouch ummer d'n organis enne veurzenger mit kirkdeenste.)
  • Wo rouk is, is brandj: Van e geruch is ummer waal get waor.
Vermeljing
  • Bakkes, Pierre: Mofers Waordebook, Stichting Mofers Waordebook (2007); p. 90.

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif brandj brenj
IPA /bráɲɟ/ /bræ̀ɲ/
dim. sjrif brendje brendjen brendjes
IPA /bræ̀ɲ̊ce/ /bræ̀ɲ̊cen/ /bræ̀ɲ̊ces/ /bræ̀ɲ̊cez/
dat. sjrif brandj brenj
IPA /bráɲɟ/ /bræ̀ɲ/

In anger spraoke[bewirk]

[1]

[2]

Wirkwaord[bewirk]

Neet-lemma[bewirk]

brandj /bràɲɟ/

  1. (neet-lemma) inkelveljigen derdje-persoeansvorm (det) innen hujigen tied van branje
  2. (neet-lemma) mieëveljigen twieëdje-persoeansvorm (geer) innen hujigen tied van branje
  3. (neet-lemma) mieëveljige gebi-jjendje wies van branje
Aafbraeking
  • brandj

Wirkwaord[bewirk]

Neet-lemma[bewirk]

brandj /bràɲɟ/

  1. (neet-lemma) mieëveljigen twieëdje-persoeansvorm (geer) inne vergangen tied van brenje
Aafbraeking
  • brandj