aezel

'nen aezel [1]

'nen aezel [2]

Mofers[bewirk]

aezel m /ɛ́:zel/

(bieëster) Equus asinus: e paerdechtig bieës mit lang oeare det es lasdeer gebroek wuuert en d'róm bekindj steit waes te zeen
'n driepuuetige stèllaasj veur 'n sjilderie op te zitte wen me dao nag aan 't sjiljeren is
(synoniem) (euverdrechtelik) anger waord veur klones

d'n Aezel veurop! = Doe neums dichzelf es ieëste; det gehuuert zich neet!
emes d'n aezel aandrieve: spotte mit 'ne manskaerel ómdet t'r nao de meining vanne anger luuj te laat of gaar neet trouwtj mit e maedje, beveurbeeldj naodet t'r dem zwanger gemaak haet (Dao waerdje dan herrie gemaak, de kaetelmeziek, mit dèkselen en kèlles. Es me de manskaerel kós vange waerdje dem zie kruuts ingestreke mit ter, wo vaeren euverhaer gestrujdj waerdje; dan waas t'r getaerd en gevaerd. Dit volksgerich deej zich veur toet ±1900, wie 't offesjeel verbaoje waerdje.)
good aezele make zeen: gries waer zeen
Waat is 't gries vandaag; vandaag is 't good aezele make: de kluuer haet 't al.
M'n huitj einen aezel d'roet en drie d'rin: Emes houwe door zien dómmigheid levert nieks es allein mieë las op.
Wie d'n aezel 't hóngerlieje gewindj waas, waas t'r kepot: Aan e deil dinger kan me neet winne sónger 't geveul van eigewaerd op te gaeve.

[1]