struiming

Van Wiktionary

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

struiming v /str̥œ̀i̯mɪŋ/

  1. 'n bepaoldje richting inne kóns, 'n specefieke saort kóns mit biebehuuerendje standjpuntje
  2. de hieërsendje standjpuntje van 'n samelaeving
    Doe mèns zeker weer taenge struiming in te mótte gaon.
Aafbraeking
  • strui-ming
Variaasje
Verwantje wäörd
Samestèlling

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif struiming struiminge struimingen
IPA /str̥œ̀i̯mɪŋ/ /str̥œ̀i̯mɪŋe/ /str̥œ̀i̯mɪŋen/
dim. sjrif struimingske struimingsken struimingskes
IPA /str̥œ̀i̯mɪ̽ŋ̊skʲe/ /str̥œ̀i̯mɪ̽ŋ̊skʲen/ /str̥œ̀i̯mɪ̽ŋ̊skʲes/ /str̥œ̀i̯mɪ̽ŋ̊skʲez/

In anger spraoke[bewirk]

[1]