nominatief

Van Wiktionary

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

nominatief m /nó:mi̽na̽tif/ (ouch: /nomi̽na̽'tif/)

  1. (spraoklieër) d'n ieëste naamval dae 't óngerwerp aanguuef
Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bieje verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking
  • no-mi-na-tief

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif nominatief nominatieve nominatieven
IPA /nó:mi̽na̽tif/ /nó:mi̽na̽tiv/ /nomi̽na̽'tive/ /nomi̽na̽'tiven/
dim. sjrif nominatiefke nominatiefken nominatiefkes
IPA /nomi̽na̽'tifkʲe/ /nomi̽na̽'tifkʲen/ /nomi̽na̽'tifkʲes/ /nomi̽na̽'tifkʲez/
dat. sjrif nominatief nominatieve nominatieven
IPA /nó:mi̽na̽tif/ /nó:mi̽na̽tiv/ /nomi̽na̽'tive/ /nomi̽na̽'tiven/

In anger spraoke[bewirk]