Naar inhoud springen

nominatief

Van Wiktionary

Mofers

[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord

[bewirk]

Lemma

[bewirk]

nominatief m /nó:mi̽na̽tif/ (ouch: /nomi̽na̽'tif/)

  1. (spraoklieër) d'n ieëste naamval dae 't óngerwerp aanguuef
Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bie de verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking
  • no-mi-na-tief

Verbuging

[bewirk]
inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif nominatief nominatievenominatieven
IPA /nó:mi̽na̽tif//nó:mi̽na̽tiv/ /nomi̽na̽'tive//nomi̽na̽'tiven/
dim. sjrif nominatiefkenominatiefken nominatiefkes
IPA /nomi̽na̽'tifkʲe//nomi̽na̽'tifkʲen/ /nomi̽na̽'tifkʲes//nomi̽na̽'tifkʲez/
dat. sjrif nominatief nominatievenominatieven
IPA /nó:mi̽na̽tif//nó:mi̽na̽tiv/ /nomi̽na̽'tive//nomi̽na̽'tiven/

In anger spraoke

[bewirk]