illatief

Van Wiktionary

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

illatief m /ɪ́la̽tif/ (ouch: /ɪ́la̽'tif/)

  1. (spraoklieër) 'ne naamval dae aanguuef 'n bewaeging nao binnen aanguuef ('t hoes in)
Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bieje verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking
  • il-la-tief

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif illatief illatieve illatieven
IPA /ɪ́la̽tif/ /ɪ́la̽tiv/ /ɪ́la̽'tive/ /ɪ́la̽'tiven/
dim. sjrif illatiefke illatiefken illatiefkes
IPA /ɪ́la̽'tifkʲe/ /ɪ́la̽'tifkʲen/ /ɪ́la̽'tifkʲes/ /ɪ́la̽'tifkʲez/
dat. sjrif illatief illatieve illatieven
IPA /ɪ́la̽tif/ /ɪ́la̽tiv/ /ɪ́la̽'tive/ /ɪ́la̽'tiven/

In anger spraoke[bewirk]