lokatief

Van Wiktionary

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

lokatief m /lò:ka̽tif/ (ouch: /lò:ka̽'tif/)

  1. (spraoklieër) de zevendje naamval dae 'n plaats aanguuef (of 'n verwaeging inne richting van 'n plaats)
Raod

Lèt op! Bakkes sjrief locatief.

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bieje verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking
  • lo-ka-tief

Grammaer[bewirk]

In 't Mofers kump de lokatief veur bie de persuuenlike veurnaamwäörd in kómbenaasje mit 't veurzitsel te, wie in te mienentj, te dienentj, te zienentj, te ozentj, te eurentj en te häörentj.

Wiejer guuef 't nag e deil biewäörd die ouch de functie vanne lokatief aannumme, wie heives, daoroppes, hiejeroppes, óngeroppes, stroumoppes en woroppes.

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif lokatief lokatieve lokatieven
IPA /lò:ka̽tif/ /lò:ka̽tiv/ /lò:ka̽'tive/ /lò:ka̽'tiven/
dim. sjrif lokatiefke lokatiefken lokatiefkes
IPA /lò:ka̽'tifkʲe/ /lò:ka̽'tifkʲen/ /lò:ka̽'tifkʲes/ /lò:ka̽'tifkʲez/
dat. sjrif lokatief lokatieve lokatieven
IPA /lò:ka̽tif/ /lò:ka̽tiv/ /lò:ka̽'tive/ /lò:ka̽'tiven/

In anger spraoke[bewirk]