twiefel

Van Wiktionary

Mofers[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord[bewirk]

Lemma[bewirk]

twiefel m /tw̥í:fel/

  1. e geveul van ónzekerheid wie van waat me mót doon, dinke, vertroewe, gluive, besloeten of verwachte
    Mam zaet det 't baeter wuuert, meh d'n twiefel blief bie mich.
Aafbraeking
  • twie-fel
Variaasje
Aafleijinge
Verwantje wäörd

Verbuging[bewirk]

inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif twiefel twiefele twiefelen
IPA /tw̥í:fel/ /tw̥í:fe̽le/ /tw̥í:fe̽len/
dim. sjrif twiefelke twiefelken twiefelkes
IPA /tw̥í:fe̽l̥kʲe/ /tw̥í:fe̽l̥kʲen/ /tw̥í:fe̽l̥kʲes/ /tw̥í:fe̽l̥kʲez/
dat. sjrif twiefel twiefele twiefelen
IPA /tw̥í:fel/ /tw̥í:fe̽le/ /tw̥í:fe̽len/
Raod

Bakkes guuef gèn verbaoge vörm op; mit naam d'n diminutief kump praktisch neet veur.

In anger spraoke[bewirk]

Wirkwaord[bewirk]

Neet-lemma[bewirk]

twiefel /tw̥í:fel/

  1. (neet-lemma) inkelveljigen ieëste-persoeansvorm (ich) innen hujigen tied van twiefele
  2. (neet-lemma) inkelveljige gebi-jjendje wies van twiefele
Aafbraeking
  • twie-fel