zin
Algemein Gesjreve Limburgs
[bewirk]Zelfsjtendig naamwaord
[bewirk]zin m (Nederlands: zintuig, zin, trek, lust)
- Sinneniem
- Verbuging
zinne, zinke
Zelfsjtendig naamwaord
[bewirk]zin v (Nederlands: gemoedstoestand)
- Verbuging
—, —
Mofers
[bewirk]Zelfstenjig naamwaord
[bewirk]Lemma
[bewirk]zin v /zɪ̀n/
- e verlange veur get te doon
- get det beteikenis haet, wo get veur steit
- (euverdrechtelik) 'n raeje veur 't bestaon
- (spraoklieër) e samenhangendj deil van 'n veurdrach, 'n teks of 'ne zats
- (synoniem) (spraoklieër) anger waord veur zats
- Raod
Inne beteikenis "verlange" wuuert dit waord ouch waal es mannelik behanjeldj: goje zin, ziene zin kriege.
- Aafbraeking
- zin
- Synoniem
- [1] aard
- Aafleijinge
- alikszins, angeszins, ónzin, zinloos, zinne, zinnig, zins, zinvol
- laeveszin, slaagzin, smaakzin, taengezin
- zinbeeldj, zintuug
- Verwantje wäörd
- Zagswies
- gooj zin höbbe
- zien(e) zin (neet) kriege
- Zin is koup: Me köp get wen 't 'm richtig bevèltj.
- Es se gèn zin höbs, mós se zin make: De juuskes bespraoken opdrach mót oetgeveurd waere.
- zin höbbe wie zeve die gèn zin höbbe: gaar gèn zin höbbe
Verbuging
[bewirk]| inkelvaad | mieëvaad | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| radikaal | liaison | radikaal | liaison | ||
| nom. | sjrif | zin | zinne | zinnen | |
| IPA | /zɪ̀n/ | /zɪ́ne/ | /zɪ́nen/ | ||
| dim. | sjrif | zinke | zinken | zinkes | |
| IPA | /zɪ̀n̥kʲe/ | /zɪ̀n̥kʲen/ | /zɪ̀n̥kʲes/ | /zɪ̀n̥kʲez/ | |
- Raod
Bakkes guuef gèn verbaoge vörm op; dees vörm waeren allein gebroek bieje beteikenis "zats".
Wiejer besteit nag de genitiefvorm zins.
In anger spraoke
[bewirk][1]
| bewirk |
- Algemein Gesjreve Limbörgs: zin
- Frans: envie v
- Ingels: inclination, desire(en:)
- Nederlandjs: zin g, trek g, lust g, aandrang(nl:) g
- Pruus: Lust v
- Spaans: gana v
- Zweeds: lust g
[4]
Wirkwaord
[bewirk]Neet-lemma
[bewirk]zin /zɪ̀n/
- (neet-lemma) inkelveljigen ieëste-persoeansvorm (ich) innen hujigen tied van zinne
- (neet-lemma) inkelveljige gebi-jjendje wies van zinne
- Aafbraeking
- zin