kop

Mofers[bewirk]

kop m /kɒp/

(liefdeil) e wichtig liefdeil, gans ane baovekantj van 't lief, worin zich de herren enne meiste zintuug bevinje
(euverdrechtelik) 't hoogste of 't vurste deil
(euverdrechtelik) de veurkantj van 'n muntj
(euverdrechtelik) e deil van 'ne nagel, namelik 't plat, róndj deil worop me huitj mitten hamer

al/alles oppe kop zitte: örges einen óngerein van make
'ne beslaope kop: hieël meug uige
- Ich höb Jan gevraog det te doon, meh juus haw dae te zieër 'ne beslaope kop.
Det is mich/dich dore kop gegange: Det bön ich vergaete.
'n Ineingestoekdje vrouw haet de kop oppe sjouwers.
emes de ouge oete kop kratse: vals doon taengen emes
emes oppe kop sjiete: es óngergesjikdje mach höbben euver emes dae baove dich steit
Die ajers höbbe nieks euver det jónk te zègke; dae sjietj häör oppe kop.
emes veure kop stoeate
Haad(j) miene kop meh vas: Ich veul al get (ergs) aankómme.
zich de kop braeken euver get: hieël zwaor euver get naodinke
get oppe kop zitte: örges 'nen óngerein van make
Geer zitj mich die ganse kamer oppe kop!
de tent oppe kop zitte: örges 'nen óngerein van make
de zaak oppe kop zitte: örges 'nen óngerein van make
'ne kop wie e boeanekaar höbbe
zich (neet) oppe kop laote sjiete: zich (neet) laoten óngerdökke door leger-geplaatsdje
zich de ougen oete kop (mótte) sjame: zich hieël erg (mótte) sjame

[1]